‘นักมายากล’ เวย์นรูนีย์

‘นักมายากล’ เวย์นรูนีย์ ‘เป็นพลังแห่งธรรมชาติที่ 14’: ดาร์เรนเบนท์เผยให้เห็น ‘ความสามารถพิเศษที่น่ารำคาญ’ หวยรายวันของตำนานแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดและอังกฤษ

แข้งอังกฤษโบกมือลาหนึ่งในไอคอนตัวจริงด้วยเวย์นรูนีย์ประกาศลาออกจากการเล่นเพื่อรับตำแหน่งหัวหน้าทีมดาร์บี้อย่างถาวร

รูนีย์ซึ่งเป็นผู้ทำประตูสูงสุดของอังกฤษและแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดได้เซ็นสัญญากับแรมส์เป็นเวลา 2 ปีครึ่งในขณะที่เขาเริ่มบทใหม่ในชีวิต

เมื่อเข้าสู่ฉากอายุ 16 ปีด้วยความพยายามอันน่าทึ่งขณะเล่นให้เอฟเวอร์ตันกับอาร์เซนอลในเดือนตุลาคมปี 2002 รูนีย์ประสบความสำเร็จทุกอย่างและอื่น ๆ ในอาชีพการงานที่ยอดเยี่ยมของเขา

แต่ดาร์เรนเบนท์อดีตเพื่อนร่วมทีมชาติอังกฤษของรูนีย์ในระดับอาวุโสและระดับเยาวชนเปิดเผยว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้นได้เสมอ

เบนท์บอกกับ ว่า“ โปรโมชั่น ufabetเขาเป็นเพียงหนึ่งในนั้นที่เป็นนักมายากลและมีอยู่ครั้งหนึ่งที่เราไปลามังกาในค่ายฝึกที่อังกฤษเมื่อเรายังเป็นเด็ก เขาอายุน้อยที่สุด แต่เขาเป็นผู้เล่นที่ดีที่สุดในระยะหนึ่ง

“ ถ้าฉันอายุ 15 หรือ 16 ปีเขาจะอายุ 14 ปีและพูดตามตรงเขามีพลังมากเกินไปสำหรับทุกคน…เขาเป็นพลังแห่งธรรมชาติ”

เบนท์ยังเปิดเผยว่ารูนีย์มี ‘ความสามารถพิเศษที่น่ารำคาญ’ ในการแสดงความสามารถอันยิ่งใหญ่ของเขาในสนามฝึกซ้อมของอังกฤษโดยเผยให้เห็นเรื่องราวสุดฮาซึ่งแสดงให้เห็นว่าตำนานของแมนยูไนเต็ดมีพรสวรรค์เพียงใด

เขาอธิบายว่า“ รูนีย์มักจะมีความสามารถพิเศษที่น่ารำคาญในการทำสิ่งต่างๆที่เขาบอกว่าเขาทำได้

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

“ ในการฝึกที่อังกฤษเราได้พักดื่มเครื่องดื่มและกำลังเดินกลับไปเริ่มการฝึกซ้อมอีกครั้งและเขาก็ไป“ Benty มาที่นี่ทางเข้า ufabet…ดูฉันชนคานนี่สิ”

“ มันมาจากเส้นแบ่งครึ่งและเขาพูดว่า ‘ฉันไม่เพียง แต่จะชนคาน แต่ฉันจะเจาะมันเพื่อให้มันไปชนด้านล่างของคาน, กระดอนลงและกระเด้งกลับขึ้นไปบนหลังคาตาข่าย’ .

“ ฉันสัญญาว่าเขาพูดแบบนี้และฉันก็ไปว่า ‘ใช่เลย Wazza’ และเขาก็ทำครั้งแรก – ตีด้านล่างของบาร์ลงมาและเข้าไปในหลังคาตาข่าย

“ เขาหันกลับมาและหัวเราะเยาะฉัน ฉันไปแล้วและเบ้ปากให้กว้าง!”

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *